Wijlen voetbaltrainer Frits Korbach zou over mijn lichaam in mijn tienerjaren gezegd hebben: “Die gozer kan nog een salto door een PVC buis maken.” Mager, maar echt graatmager. Ribben tellen kon je makkelijk bij me. Geen wonder eigenlijk, want voor mijn zestiende fietste ik vijf keer in de week de Westervoortsebrug over om naar mijn middelbare school in Presikhaaf te gaan. Op maandag-, woensdag- en vrijdagavond en op zaterdagochtend was ik vakkenvuller bij supermarkt EDAH in Westervoort. Bier (hoe kan het ook anders) en fris was mijn afdeling, dus kratjes sjouwen maar. Op dinsdag- en donderdagavond trainde ik bij de voetbalclub en op zaterdagmiddag speelde ik een wedstrijd. Daarbij had ik de spijsvertering van een lintworm. Mijn vader durfde de deur niet te hard dicht te klappen thuis uit angst mij van de bank af te zien wapperen. Kortom: een schriel menneke was ik. 
 
Zo anders qua lichaam vind ik mezelf terug aan de Adriatische kust anno 2018. Geen obesitas, maar er mogen eigenlijk wel wat kilo`s af. Het goede leven kun je wel van me af lezen, zullen we maar zeggen. Om mij heen op het strand lopen gastjes van zestien, zeventien en achttien jaar. Damn, allemaal een strakke buik en ik loop er als Nicky Hofs de Tweede tussen. Niet erg, wel jammer en een beetje jaloersmakend. Zonder dat ik het doorhad en erbij stilstond had ik in mijn tienerjaren dus ook zo`n afgetraind lichaam. Nu ben ik al moe als ik aan zwemmen denk, terwijl ik wel zo`n afgetraind lichaam zou willen hebben. Vroeger trapte en liep ik kilometers op een dag zonder erbij stil te staan dat ik daarmee afgetraind zou zijn. Hoe dingen kunnen veranderen… Drank maakt meer kapot dan je lief is, zeker voor je postuur, kan ik je vertellen.         
 
Op mijn achttiende ging ik naar Malgrat de Mar in Spanje onder het motto van het Z-trio: Zon, Zee en Zuipen. Of à la Studio Spaan met de gepersifleerde PSV-voorzitter Harry van Raaij: Zingen, Zuipen en Zie maar hoe je thuiskomt. Topvakantie. Ja en ik was zo`n vieze gladde op het strand en in de discotheek. In de middag op mijn strandlaken een beetje naar mooie Deense, Italiaanse of Nederlandse meisjes loeren. Kwamen die in mijn vizier, dan poetste ik de zonnebril nog eens goed op, ging er wat water door de haren, pakte ik de bal (die ik standaard bij me had) en liep tot op een paar meter op mijn doel af. De bal hooghouden met links en rechts, op de knietjes en dan mijn ultieme truc: de bal in de nek stilleggen en opdrukken. Met terugwerkende kracht schaam ik me diep als ik eraan terugdenk, maar de hormonen spoten mij uit de oren. In de zon, die meisjes in bikini… de kracht van de natuur nam het van me over om hun aandacht te vangen. 
 
Qua image ben ik niet veel veranderd. De zonnebril is heilig voor mij, ik heb vier reservemodellen in mijn kast klaarliggen. Balen dus als het dak dicht is in GelreDome. Liters gel en haarlak gaan er nog steeds op jaarbasis doorheen. Vroeger in zwart haar, nu in lichtend grijs. Hoor je op de Theo Bos Zuidtribune het liedje 'Bjorn is anders geaard' (standaard tweemaal per thuiswedstrijd) dan is onze zogenaamde B106 groep weer bezig mij voor de lul te zetten. Vroeger deed ik dat door de bal in mijn nek te leggen en op te drukken op het strand, maar wel (met heel veel verbeeldingskracht) als Enrique Iglesias. Nu ben ik Diego Mozzarella. Het is niet anders.