THEET 

Vanaf begin jaren negentig ben ik Vitessesupporter. Langzaam aan loopt mijn supporterschap dus richting de dertig jaar. In al die jaren heb ik de meest vreemde, matige, exotische en weergaloze voetballers voorbij zien komen in ons prachtige geel-zwart gestreepte shirt. Op Nieuw-Monnikenhuize en in het nieuwe GelreDome. Rink, Hai, Lorca, del Olmo, Stefanovic, Westerveld, Dauda of een Kaloglu, aan jullie te bepalen of dat nu goede, een kat in zak of gewoon hele aparte voetballers waren. 

Mijn ware clubicoon is niet geheel verrassend Theo Bos. Vul zijn naam in op Wikipedia en kijk even naar de clubs waar hij heeft gespeeld tijdens zijn actieve carrière. Clubs? Juist, het moet zijn club. Alleen maar uitgekomen voor voetbalclub Vitesse Arnhem zowel in de Eerste als in de Eredivisie. In GelreDome is een tribune naar hem vernoemd en er staat een borstbeeld op trainingscomplex Papendal omringd met gele planten. Ere wie ere toekomt. Voor ons supporters Vitessenaar tot in de eeuwigheid. 

Het ligt misschien aan zijn voornaam dat juist Theo Janssen in de generatie na Theo Bos voor mij een echte Vitessenaar is. Dat is eigenlijk vreemd, want Janssen speelde niet zijn gehele actieve carrière in Arnhem. Racing Genk, F.C. Twente en Ajax zijn andere clubs waarvoor hij speelde. Met F.C. Twente won hij een landstitel, de K.N.V.B.-beker en de Johan Cruijff Schaal. Met Ajax schreef hij een tweede landstitel op zijn naam. Met Vitesse, waar hij stopte als voetballer, won hij helaas niets aan prijzen. 

Geen prijzen, geen gehele carrière in Arnhem en toch heb ik bij Theo altijd het gevoel gehad dat hij één van ons was, ongeacht waar hij speelde. Als hij voor het grote Oranje uitkwam was hij geen Nederlander voor mij maar de vertegenwoordiger van Ernum. Had F.C. Twente gescoord, dan hoopte ik vurig dat het Janssen was die dat doelpunt had gemaakt, alleen niet tegen Vitesse natuurlijk. 

Theo is iets ouder dan dat ik ben, maar we zijn dus wel van dezelfde generatie. Hij onderscheidde zich door altijd zichzelf te zijn, schijt eraan te hebben dat mensen vonden dat hij niet mocht roken als profvoetballer en vanwege zijn fabelachtige linkerpoot. Zet een flesje water op de lat van het doel en Theet schiet hem er achteloos af met zijn fluwelen linker. Theo zag ik regelmatig in zijn favoriete houding op de Korenmarkt staan: in de ene hand een vers getapt biertje en in de andere een sigaret. Met bewondering keek ik ernaar, ik heb het bij hem nooit vervelend of storend gevonden. Theo was puur zichzelf met de bijkomstigheid dat hij fantastisch kon voetballen. Meer niet, daar hoef je niet moeilijk over te doen.  

Schrijver Marcel van Roosmalen heeft met het boek 'Schijt' het laatste jaar van Theo als voetballer al beschreven. Ergens eind dit jaar komt 'Theo Janssen, op pad met de dikke prins' uit. Ook door Marcel van Roosmalen geschreven. De titel is heerlijke zelfspot. Op dat boek verheug ik me nu al enorm. Het boek zal ik in no-time uit hebben, maar wel in Theo Janssen stijl. Met een biertje en een tuut vette chips erbij. Als mensen daar moeite mee hebben... Daar heb ik schijt aan.